Yazdığınız yazılım çalışmamaktadır. Bir tuşa basınca crash etmekte, log falan da üretmemektedir. İki saattir bu hatayla boğuşmaktasınız. “Hayret bir şey. Nasıl bir hata olabilir ki?” diye düşünürken Windows 7 ’nın duvar saati gözünüze çarpar. Sinemaya 67 dakika kalmıştır. Yeni kız arkadaşınız tahminen çoktan dolmuşa binmiş, köprüyü geçmek üzeredir. 7 dakika sonra çıkmaya söz verirsiniz.
Sözünüzün üzerinden 23 dakika geçmiştir. Program hala daha çalışmamaktadır. Sinemaya yetişmek artık neredeyse imkansız hale gelmiştir. Tam bu anda ilk 10 dakikanın reklamlara gittiğini hatırlarsınız. Üstelik Çağan Irmak’ın son filmi. Kesin 15 dakika reklam koyarlar. Yeni bir compile için bundan daha iyi vakit olamaz. Tam o sırada kız arkadaşınız arar. Hala daha çıkmadığınıza inanamaz. Baya bir kızar. Hemen çıkacağınıza söz verirsiniz. Taksi çağırırsınız, Kızılkayalar’ın önünde inersiniz. Filmin başlayalı 5 dakika olmuştur. Beyoğlu’nu koşarak geçersiniz. Sinemaya sakin sakin yürüyerek giden bir programcı daha görülmemiştir. Ama maalesef kız arkadaşınız henüz bu gerçeği bilmemekte ve durduk yerde size kızmaktadır. Emek sinemasının önüne gelirsiniz, kız arkadaşınız kötü kötü bakarken, “array index out of bound exception” aldım dersiniz. “Bu ne biçim özür” diye azar işitirken, “o collection’ın içini başka nerde boşaltıyor olabilirim ki acaba” diye düşünmektesiniz.
Yazılım bir tutkudur.
Çevremize verdiğimiz rahatsızlıktan dolayı özür dileriz.
Yazan Kişiye teşekkürler çok güzel bir anlatım olmuş.. Bende Yemekte düşünüyorum çoğunlukla çünkü işten cıkınca Olay tamamen dağıtık uygulamalara sarıyor.
🙂 Güzel bir yazı 🙂 Ama bu kadar da kaptırmamak lazım yazılıma. Sanal dünya ile gerçek dünya arasındaki bağlantıyı iyi organize etmek lazım. Bir yerden bir yer exception verir düzdün planlayamazsak yaşamı.